Cumartesi günü için erken sayılabilecek bir vakitte kalkıp güneşin tadına varmak istiyordum ki İstanbul'da sonbahar yüzünü göstermeye başlamış diye düşündüm. Pazar tadında bir cumartesi ve yoğun bir haftanın kafa karışıklığı ile kanepede uzanmış apartmanların arasından ne kadar gökyüzü kaldıysa payıma tadını çıkarmaya çalışıyorum. Zaman geçiyor ve ben öylece duruyorum diye sürekli bir pişmanlık hali içindeyim. Kardeşimin bir yandan iş arıyor olması, kendi işimdeki huzursuzluğum şu andaki modumun mimarlarından. Birşeyler yapmam lazım? En acilinden...
No comments:
Post a Comment